Anılar
Bir gün geldi ve hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığını anladı. Şu an anıları da ona aldatıcı geliyordu. Bu noktaya ne zaman gelmişti o yoksa hep böyleydi sadece o mu fark etmemişti? Çocukluk anılarındaki güneşli günlerde bugünün karanlığıyla kirleniyor onlarda bozuluyordu. Bozuyorlardı keşke hep anılardaki gibi bıraksalardı kendilerini. Beş yaşınsaki bir çocuğun en masum duygularını sakladığı anıları bozmaya kimin hakkı vardı. Geleceğini yıkarken geçmişi de anılarıyla gidiyordu. Kimsesiz kalıyordu. Kötü birisi olmak istememişti ama keşke ölseler demişti böylece nefret doğmadan anılardaki iyi hallerinde kalırlardı sonsuza kadar. Şimdiyse geçmişi kirleterek hiç kimse oluyorlardı. Mutlu anları paylaştığın birisi nasıl yabancı olabilirdi? Bütün dünyayı beraber tanımışken şimdi iki ayrı evrene düşmüşlerdi. Anıların yerini ne unutulacak ne de affedilecek göz yaşları kalmıştı.