The Dreamer

 Kalbi bin parçaya ayrılmış gibi hissediyordu. Bir şeyleri kaçırıyor bir şeylerden yoksun gibiydi. Yardım almadan , düşünülmeden yaşamanın getirdikleriydi bunlar. Fark edince bunu ne kadar ağlamıştı. Yalnız olduğunu biliyordu ama hiç bu kadar yalnız hissetmemişti. Sevgi sadece sözde kalamazdı. Sıcaklığını hissetmediği sevgiye nasıl inanabilirdi o yalnızdı. Her gece ne için ağladığını bilmeden aya bakarken yalnızdı. Birilerinin mutlu gûlerken, eğlenirken gördüğünde acınası kadar yalnızdı. Yalnızdı birileriyle konuşurken onların dediklerine gülerken bile. Gözyaşlarını hep tutuyordu kendini bırakırsa duramayacak kadar ağlıyacağını düşünüyordu. Başkalarının ona kusurlarını söylerken tek sevdiği kendisinden bile nefret etmesine yol açtıklarında yalnızdı. Güçlü değilim demişti herkes tersini söylerken ayakta duruyor gibi görünüyordu ama içine her karanlıkta gölge düşüyordu. Bu kadar zayıf olması sinirlerine dokunuyordu bu kadar fazla duyguyla baş edemiyor istemiyordu da. Üzülmek normal h...

 Sevgiyi istedi. Sevmekte sevilmekte istedi. Öyle bir istedi ki umudu hiç bitmedi hak etmişti bunu sonuçta değil mi? Bir gün onun içinde değerli olan birisi gelecekti. Herkese gelirdi ya. Senelerce hep sevgiyi diledi onu bekledi. Zamanı vardır ama gelir dedi devam etti. Sevginin ne olduğunu bilmedi. Sevgi hiç onun olmamıştı hep başkalarına aitti. Sevgi acıtabilir miydi? Olduğu haliyle sevilmek istedi en çokta. Kimseye uymaya çalışmadan kendi olarak sevilmek istedi. Sevilmek adına kendini değiştirirken başkaları için, geriye kendisinden bir şey kalmadığını anlamıştı. Sarılmak, birisinin ellerini tutmak istiyordu. Birinin sıcaklığına ihtiyacı vardı. Çok yalnız bırakmışlardı onu

 Bana işkence ediyordu. O da bunun farkındaydı. Onu ... Bildiği halde... Böyle giyinip nasıl başkalarına gülebiliyordu. En uzak masada otursam da kafasını döndürüp gözlerime bakabiliyordu. O bir şeytandı. Beni olmadığım bir şeye çevirmeye çalışıyordu. Herkesin gözleri onun üstündeydi ama o yine de ortaya çıkıp rahat bir şekilde dans edebiliyordu... Beni delirtiyordu!.. Geçen gün çantasını bana verirken nasıl ellerimi tutmuştu. Benimle oynuyordu. Dediklerine güvenemiyordum o en büyük yalancıydı. Ona teslim olamazdım. Bildiği halde nasıl saçlarıma dokunmuştur. Başta iyi davranıp beni oyuna getirmişti. Onun elinde bir kuklayım. Onun hakkında nasıl iyi düşünebilmiştim. Beni tuzağına o kadar kolay düşürmüştü ki.. Beni rahat bırakıp gitseydi burdan böyle olmazdı o bana acı çektirmeyi seçti. Hala hiçbir şey olmamış gibi benimle konuşması beni kudurtuyordu. Yüzüme gülüşü... Saçını kulağının arkasına koyuşu... Saçımla oynaması ,bir anda bana sarılması... Büyük bir rahatlıkla bunları yapabi...

 En sıcak günlerde bile battaniyesine sarılırdı. Kollarını örter yüzünü saçlarının arkasına gizlerdi. Hep söyleyecek bir lafı var gibiydi ama konuşmazdı. Gözleri hep uzaklardaydı. Bakıyordu ama hiç görmüyordu. Yanından geçenlerde onu görmüyordu. Gölge olmak isterken gerçekten ona dönüşmüştü. Bir gölgeyken bile aklındaki sesler onunla uğraşmayı bırakmamıştı. Bitmeyen gözyaşları gelmiş geçmiş bütün acı çeken ruhlara ağlıyordu. Bütün yarım kalmış, başlmamış hikayelere. Bütün kalp kırıkları onun içine dolmuştu. Bütün akacak yaşlar onun gözünde ikamet ediyordu.          Neye kızgındı, neye üzülmüştü, nasıl kaybolmuştu? Hiçbir şey bilmiyordu.