Kalbi bin parçaya ayrılmış gibi hissediyordu. Bir şeyleri kaçırıyor bir şeylerden yoksun gibiydi. Yardım almadan , düşünülmeden yaşamanın getirdikleriydi bunlar. Fark edince bunu ne kadar ağlamıştı. Yalnız olduğunu biliyordu ama hiç bu kadar yalnız hissetmemişti. Sevgi sadece sözde kalamazdı. Sıcaklığını hissetmediği sevgiye nasıl inanabilirdi o yalnızdı.

Her gece ne için ağladığını bilmeden aya bakarken yalnızdı. Birilerinin mutlu gûlerken, eğlenirken gördüğünde acınası kadar yalnızdı. Yalnızdı birileriyle konuşurken onların dediklerine gülerken bile. Gözyaşlarını hep tutuyordu kendini bırakırsa duramayacak kadar ağlıyacağını düşünüyordu. Başkalarının ona kusurlarını söylerken tek sevdiği kendisinden bile nefret etmesine yol açtıklarında yalnızdı. Güçlü değilim demişti herkes tersini söylerken ayakta duruyor gibi görünüyordu ama içine her karanlıkta gölge düşüyordu. Bu kadar zayıf olması sinirlerine dokunuyordu bu kadar fazla duyguyla baş edemiyor istemiyordu da. Üzülmek normal haline dönmüştü. Buna alışmış buna bağlanmıştı. Böyle hissetmesi gerektiğini düşünüyordu hep kendini uzaklara dalıp sebepsizce mutsuz olduğunu fark edip kendine kızıyordu. Niye böyleydi? Sorunu neydi? Bir hastalığı olmasını bile istemişti o zaman mutsuz olması yadırganmazdı. Bunları düşünebildiği için kendinden utanıyordu. Hepsinin her şeyin geride kalmasını istiyordu. Bu bir dönem olmalı bitmeliydi bu kadar uzun sürmesi yeterdi artık bitip güzel günlerin gelmesi gerekiyordu. Herkes böyle diyordu ama bu gerçekten olabilecek miydi? 

Her dileğinde birlikte mutlu olabileceği birisini istiyordu. Aslında kendi kendine yetiyordu ama çok fazla kendi başına kalmıştı. Buralardan uzaklaşsa her şey düzelmese bile daha iyi olacaktı. Yeni başlangıçlar iyidir. 


*Bitmedi*

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yüzleşme

 Gerçek olamayacak kadar korkunçtu. Karanlıkta deli gibi koşuyordum. Ayaklarım beni götüremeyecek diye düşünsem de mücadelemin verdiği güç beni bırakmıyordu. Saklandım , tırmandım hatta dövüştüm. Ben yenilen olamazdım. Korktum bir an yüreğimin duracağını hissettim. Bu bana daha da bir hırs vermişti. Gözüm karaydı tam bir savaşçıydım . Bu hayat bana yaşanmak için verilmişti bu hayatın iliğini emerek kanını içerek hakkıyla kendimi yaşamaya adayacaktım.   Tökezledim bir an kendimi tutamamış yere yıkılmıştım işte o an düşmanımı gördüm. İnanamadım inanılmayacak kadar korkunçtu. Gözlerim yanılıyor diye düşündüm ama en açık şekliyle düşmanımın yüzünü görüyordum. Üstü başkalarının açtığı yaralarla doluydu, gözleri kanlanmış kızarmış , ağzı öfkeden kapalı ve gergindi, hızlı hızlı soluyordu, üstünde erken yaşta yaşlanmanın verdiği yorgunluk görülebiliyordu. İşte o bendim. Derinliklere gömdüğüm yaralanmış ben. Kendi gibi olmaya çalışırken renklerini korumak için bütün darbelere maruz k...
Devamı

Ben'i Aralamak

 Bazıları köprü diyor buna. Köprüye girmek sizi ittirenlerle oluyor biraz. Köprüye gidenler ilk başta meraklarına yenik düşüp ilerler biraz ama kolay yürünmez o köprüde. Eksik tahtaları vardır, bazı tahtaları sağlam gözükse de kırıktır, sallanır bir de. Bazıları dayanamaz , bazıları geldikleri yeri özler belki köprünün en sonundan geri dönerler. Onlar için sorun yoktur ama köprünün diğer ucuna çıkınlar için artık bir yol yoktur onlar bu kırım köprüyü, gelirken geri dönenleri; ağaşı düşenleri hep görür. Bu kapıdır benim için bazı kapılar sıkışmıştır, kilitlenmiştir ama açılınca bir kez ( bu açılmalar bazen belirsiz bazense kurşun gibi mıhlanır akla) geri kapatamazsınız onları arkanızı bile çevirseniz bilirsiniz içinde olanları. O kapıları açanların girmeyenleri bile benciliğini yırtmıştır bir nebze. Artık "Ben'e" yeni bir odanın ışığı düşmektedir. Belki cılız belki göz kamaştırıcı. Karanlığı dağıtan bir ışık.
Devamı

Nerdesin Sevgilim ?

 Eve gelmişti. Gelmemek için her şeyi yapsada nereye gidebilirdi ki. Görmek istemediği bir gerçekti evi. Bütün yaşanmışlıkların somut kanıtıydı. Evin içine girme düşüncesi bile içini eziyordu. Yine de yapması gerekiyordu öyle demişlerdi; acıyı kabullenmelisin. Böyle yaşanmazmış ilerlemesi gerekiyormuş aynı gün defalerca yaşayamazmış. Onlar bildiklerini düşünüyorlardı ama bilmiyorlardı ilerlemek imkansızdı.Onun içinden önüne bakacak güç gelmiyordu o gün bir parçası yok olmuştu ,onu o yapan yarısı toprağa girmişken yeni bir güne başlamayı nasıl kabul edebilirdi. Onu bir daha göremeyeceği ,sıcaklığını yanında hissedemeyeceği ,gülüşünü , gözlerinin ışıltısını, saçlarının rüzgarda uçuşunu izleyemeyeceği, küçük takıntılarını,kendine özgü alışkanlılarını bir daha görememek mi? O toprağa girememişti onla ama içinde yaşayan tek şey öfkesi kalmıştı. Bedenin altında boş bir ruhtu. Tek ölen sevgilisi değildi. Beraber gelecekleri, yaşayabilecekleri onca an, onca gülüşme , onca güzel saat ve on...
Devamı