Bitiş Anı

 Her şey gözlerini açayıp kapayıncaya kadar olmuştu. Şimdi olanları aklında yeniden canlandırmaya çalışıyordu ama hatırlayamıyordu zaten her şeyi unuturdu önemli olanları bile unutur sadece hisleri kalırdı adlandıramadığı duygularla yaşardı. Şimdiyse kanlar içinde pis yerde yığılmıştı etrafında koyu gecenin ağırlığı ve uzaktaki ayın ışığından başka acıları  vardı tek o ve acıları. Buraya nasıl gelmişti ? Başarısızlıkları mı onu buraya sürüklemişti , farklı davranmıştı çevresindekiler gibi olmamış onlardan da uzaklaşmıştı bundan mıydı ? Onun da girdiği çevreler olmuştu eğlenmişti ama uyamamıştı. Çokta istememişti hayattan hırslarıyla saldırmamıştı her bir yanından dünyaya. Herkes gibi mutluluk istemişti ( herkes mutluluk istemez miydi?) Şimdi gece daha da soğuktu acımasızdı zihnine dolan düşünceler gibiydi. Ne kadar zamanı kalmıştı yaşamaya yaşamakta denilmez ya bu ıssız yerde ölecekti o da biliyordu ama bu noktada ölümün  ismini anmak cesaret edemiyordu eğer dillendirirse bütün bu yaşananlar gerçeklik kazanacaktı sanki. Buraya yürüyerek mi gelmişti bir ara yol kenarlarındaki ışıkları izlediğini hatırladı nereden yürümüştü burası nereydi her şey çok kopuktu zihninde savaş veriyordu gerçekliğini kazanmaya son anda hayatta kalma içgüdüsü harekete geçti şimdi burdan nasıl gidebilirdi bunu araştırıyordu aklında . Bir yandan yattığı yerden masal gibi geliyordu her şey aklı bunun gerçekliğini algılayamıyordu. Ya gerçekten öldüyse? Bunlar yalansa? Hangi tanrı onu bu sahnede bırakırdı ama ?


    Bir sabah hatırlıyordu akmayacak kadar ağırlaşmış gözyaşlarının kalbini ezdiği nefes almasına müsaade etmediği gri sabahlardan biri. O günü gerçekten yaşamış mıydı ? Öyle bir sabahtan sonra nasıl geceye başka günlere çıkabilmişti ? Katlanamam dediği ne varsa yaşamış gibi geliyordu. İnsanlar gazetelerde haberlerde her yerde hep başkalarının zor yaşam hikayelerinden bahsederlerdi sanki bu acıma hissi onları besliyordu. Kendi hayatıda zordu, belki evsiz kalmamıştı hiç ama o kaldığı evlerde çok ölmek istemişti uyurmuşçasına sessizce bütün acıları bitmesi kötü olmazdı. Şimdi ölmekten ne kadar korkuyordu burda daha "hayatımı yaşadım" bile diyebileceği bir hayatı olmadan sahneye çıkmadan kuliste rolünün  bitmesi gibi bir şeydi. 

   

       Kısa bir dönem çok mutlu olduğunu hatırlıyordu o dönemde her şey gibi bitmişti. Birileri vardı o zaman sevdiği birileri bütün dünyası olan biri. Ne kadar eğlenmişti onla ne kadar güzel zamandı onlar. Onunla olduğu hiçbir gün gri değildi . Küçük bir evleri vardı. Beraber başlıyorlardı güne. Birlikteyken  sessizlikleri bile huzur vericiydi. Ne olmuştu o güzel günlere aslında nasıl kaybetmişti onu? Aynı kendisinin bugün evden çıkması gibi o da çıkmıştı evden ve bir daha gelmemişti. Kimler almıştı onu kendisinden? Onu çok mu ertelemişti? Nasıl böyle olmuş bu noktaya gelmişlerdi? O şimdi kendi dünyasında kendi düşünceleriyle yaşarken kendisi burda her geçen gün onun dünyasından bağımsızlaşıyordu. 


       Hiddetli bir rüzgar esti. Titredi soğuktan; bu rüzgarın aklına getirdiğiyle ürperdi bu esinti katilinin boynuna gelen nefesini hatırlattı. Evet bir katili vardı rüya gibi gelmiş "işini" halledip onun çantasıyla gitmişti. Katili geldiğinde çantasını ona vermek hiç aklına gelmemiş ona sarılmıştı hatta belki yanından gelip geçeceğini düşünmüştü ( gerçekten ne yapıyordu o ara ne vardı aklında) soğuk metalin etine girmesiyle ayılmıştı şaşırmıştı onun bu affalaması karşısındakine cesaret vermişti aynı yarayı deşercesine bıçakla oynamıştı sanki onun üstünde. Katili gerçekten onu öldürmek mi istemişti bugün evden ayrıldığında ( katilde olsa onun da evi vardı herhalde) birisini öldüreceğim mi demişti? Ne olduysa oldu o geldi onu yaralayıp burda ölüme terk etti. O bir daha terk edildi kim geldiyse bir şekilde gitti tek başına kaldı hayata bağlanmaya çalıştı onu da beceremedi terk edildi bu tutunamadığı hayattan atılmaya. Şimdi güneş doğarken onun ruhu yeri olmayan bu dünyadan gitti. 

 


      p.s. noktalama işareti eksikleri olduğunun farkındayım ama yazdığım andaki halini düzeltmej istemedim

     p.s. yarım kalmış kısa bir hikaye olabilir ama devam edebilirimde ama yine de yayınlamak istedim

     p.s. hikaye bitti 

     

 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yüzleşme

 Gerçek olamayacak kadar korkunçtu. Karanlıkta deli gibi koşuyordum. Ayaklarım beni götüremeyecek diye düşünsem de mücadelemin verdiği güç beni bırakmıyordu. Saklandım , tırmandım hatta dövüştüm. Ben yenilen olamazdım. Korktum bir an yüreğimin duracağını hissettim. Bu bana daha da bir hırs vermişti. Gözüm karaydı tam bir savaşçıydım . Bu hayat bana yaşanmak için verilmişti bu hayatın iliğini emerek kanını içerek hakkıyla kendimi yaşamaya adayacaktım.   Tökezledim bir an kendimi tutamamış yere yıkılmıştım işte o an düşmanımı gördüm. İnanamadım inanılmayacak kadar korkunçtu. Gözlerim yanılıyor diye düşündüm ama en açık şekliyle düşmanımın yüzünü görüyordum. Üstü başkalarının açtığı yaralarla doluydu, gözleri kanlanmış kızarmış , ağzı öfkeden kapalı ve gergindi, hızlı hızlı soluyordu, üstünde erken yaşta yaşlanmanın verdiği yorgunluk görülebiliyordu. İşte o bendim. Derinliklere gömdüğüm yaralanmış ben. Kendi gibi olmaya çalışırken renklerini korumak için bütün darbelere maruz k...
Devamı

Ben'i Aralamak

 Bazıları köprü diyor buna. Köprüye girmek sizi ittirenlerle oluyor biraz. Köprüye gidenler ilk başta meraklarına yenik düşüp ilerler biraz ama kolay yürünmez o köprüde. Eksik tahtaları vardır, bazı tahtaları sağlam gözükse de kırıktır, sallanır bir de. Bazıları dayanamaz , bazıları geldikleri yeri özler belki köprünün en sonundan geri dönerler. Onlar için sorun yoktur ama köprünün diğer ucuna çıkınlar için artık bir yol yoktur onlar bu kırım köprüyü, gelirken geri dönenleri; ağaşı düşenleri hep görür. Bu kapıdır benim için bazı kapılar sıkışmıştır, kilitlenmiştir ama açılınca bir kez ( bu açılmalar bazen belirsiz bazense kurşun gibi mıhlanır akla) geri kapatamazsınız onları arkanızı bile çevirseniz bilirsiniz içinde olanları. O kapıları açanların girmeyenleri bile benciliğini yırtmıştır bir nebze. Artık "Ben'e" yeni bir odanın ışığı düşmektedir. Belki cılız belki göz kamaştırıcı. Karanlığı dağıtan bir ışık.
Devamı

Nerdesin Sevgilim ?

 Eve gelmişti. Gelmemek için her şeyi yapsada nereye gidebilirdi ki. Görmek istemediği bir gerçekti evi. Bütün yaşanmışlıkların somut kanıtıydı. Evin içine girme düşüncesi bile içini eziyordu. Yine de yapması gerekiyordu öyle demişlerdi; acıyı kabullenmelisin. Böyle yaşanmazmış ilerlemesi gerekiyormuş aynı gün defalerca yaşayamazmış. Onlar bildiklerini düşünüyorlardı ama bilmiyorlardı ilerlemek imkansızdı.Onun içinden önüne bakacak güç gelmiyordu o gün bir parçası yok olmuştu ,onu o yapan yarısı toprağa girmişken yeni bir güne başlamayı nasıl kabul edebilirdi. Onu bir daha göremeyeceği ,sıcaklığını yanında hissedemeyeceği ,gülüşünü , gözlerinin ışıltısını, saçlarının rüzgarda uçuşunu izleyemeyeceği, küçük takıntılarını,kendine özgü alışkanlılarını bir daha görememek mi? O toprağa girememişti onla ama içinde yaşayan tek şey öfkesi kalmıştı. Bedenin altında boş bir ruhtu. Tek ölen sevgilisi değildi. Beraber gelecekleri, yaşayabilecekleri onca an, onca gülüşme , onca güzel saat ve on...
Devamı