Boşluk Hissinde Yaşamak

 Hiç olmadığım birisi olmak istiyordum dünyanın geri kalanı gibi ben de hayatımdan memnun değildim. Kendimi sorgulamama sebep oldular , kendime bile güvenimi kırdılar. Kimsesiz "bensiz" kalmıştım. Bir enkaz gibi yaşadığım yıllardan aklımda sadece derin bir hüzün kalmıştı hatırlayabildiğim. Keşke geçmişe dönüp kendimi o enkazdan kurtarabilseydim kendimin yaralarını sarmak için tek kendim bile yetmiyordu; ben lazımdı bana. Maddi olarak bir insanın varlığını ,sarılmayı o kadar unutmuştum ki. Bu eller her şeye yabancı gibiydi. Ben neredendim ki nereye yabancı olabilirdim. Çılgın kalabalığın dışında rüzgarın estiği yere savrulmayı bile becerememiştim. Rüzgar bile kabul etmemişti beni sahiplenip götürmeye. Eski paslanmış bir çivi gibiydim olduğum yerde çürüyordum. 

      Büyüdüm yaralarımı iyileştiremesem de üstlerini sarıp devam etmiştim. Kendimi kabullenmiş kendime yetebilmiş kendimle barışabilmiştim. Gördümkü bütün yaralarım onların bana verdikleri kendi sorunlarıydı. Anladım günün sonunda gecenin bitmez karanlığı yeryüzündeki fanileri sardığında kendinden vaşka kimsenin yanında kalmadığını. Kendini sevebilmeli kendinle gülebilmeydin. Artık ben kendimin biricik dostu, sevgilisiyim ama hala bazı geceler vardır ki uzaklarda kalmış sesleri getirir rüzgar amansız bir burukulukla kalbime. Hüzün taşar içimden gözyaşlarım akamaz, boğazıma gelir sanki yüreğim düğümlenir orda nefez alamaz ciğerlerim. Yine de ben, benim. Farklı bir hayatta yine olabilir miydim ben.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yüzleşme

 Gerçek olamayacak kadar korkunçtu. Karanlıkta deli gibi koşuyordum. Ayaklarım beni götüremeyecek diye düşünsem de mücadelemin verdiği güç beni bırakmıyordu. Saklandım , tırmandım hatta dövüştüm. Ben yenilen olamazdım. Korktum bir an yüreğimin duracağını hissettim. Bu bana daha da bir hırs vermişti. Gözüm karaydı tam bir savaşçıydım . Bu hayat bana yaşanmak için verilmişti bu hayatın iliğini emerek kanını içerek hakkıyla kendimi yaşamaya adayacaktım.   Tökezledim bir an kendimi tutamamış yere yıkılmıştım işte o an düşmanımı gördüm. İnanamadım inanılmayacak kadar korkunçtu. Gözlerim yanılıyor diye düşündüm ama en açık şekliyle düşmanımın yüzünü görüyordum. Üstü başkalarının açtığı yaralarla doluydu, gözleri kanlanmış kızarmış , ağzı öfkeden kapalı ve gergindi, hızlı hızlı soluyordu, üstünde erken yaşta yaşlanmanın verdiği yorgunluk görülebiliyordu. İşte o bendim. Derinliklere gömdüğüm yaralanmış ben. Kendi gibi olmaya çalışırken renklerini korumak için bütün darbelere maruz k...
Devamı

Ben'i Aralamak

 Bazıları köprü diyor buna. Köprüye girmek sizi ittirenlerle oluyor biraz. Köprüye gidenler ilk başta meraklarına yenik düşüp ilerler biraz ama kolay yürünmez o köprüde. Eksik tahtaları vardır, bazı tahtaları sağlam gözükse de kırıktır, sallanır bir de. Bazıları dayanamaz , bazıları geldikleri yeri özler belki köprünün en sonundan geri dönerler. Onlar için sorun yoktur ama köprünün diğer ucuna çıkınlar için artık bir yol yoktur onlar bu kırım köprüyü, gelirken geri dönenleri; ağaşı düşenleri hep görür. Bu kapıdır benim için bazı kapılar sıkışmıştır, kilitlenmiştir ama açılınca bir kez ( bu açılmalar bazen belirsiz bazense kurşun gibi mıhlanır akla) geri kapatamazsınız onları arkanızı bile çevirseniz bilirsiniz içinde olanları. O kapıları açanların girmeyenleri bile benciliğini yırtmıştır bir nebze. Artık "Ben'e" yeni bir odanın ışığı düşmektedir. Belki cılız belki göz kamaştırıcı. Karanlığı dağıtan bir ışık.
Devamı

Nerdesin Sevgilim ?

 Eve gelmişti. Gelmemek için her şeyi yapsada nereye gidebilirdi ki. Görmek istemediği bir gerçekti evi. Bütün yaşanmışlıkların somut kanıtıydı. Evin içine girme düşüncesi bile içini eziyordu. Yine de yapması gerekiyordu öyle demişlerdi; acıyı kabullenmelisin. Böyle yaşanmazmış ilerlemesi gerekiyormuş aynı gün defalerca yaşayamazmış. Onlar bildiklerini düşünüyorlardı ama bilmiyorlardı ilerlemek imkansızdı.Onun içinden önüne bakacak güç gelmiyordu o gün bir parçası yok olmuştu ,onu o yapan yarısı toprağa girmişken yeni bir güne başlamayı nasıl kabul edebilirdi. Onu bir daha göremeyeceği ,sıcaklığını yanında hissedemeyeceği ,gülüşünü , gözlerinin ışıltısını, saçlarının rüzgarda uçuşunu izleyemeyeceği, küçük takıntılarını,kendine özgü alışkanlılarını bir daha görememek mi? O toprağa girememişti onla ama içinde yaşayan tek şey öfkesi kalmıştı. Bedenin altında boş bir ruhtu. Tek ölen sevgilisi değildi. Beraber gelecekleri, yaşayabilecekleri onca an, onca gülüşme , onca güzel saat ve on...
Devamı